ერთ დღესაც როცა ვიჯექი კომპიუტერთან და ვოცნებობდი ნიუ–იოკრზე, შევედი თიქეთმასტერს.კომ–ზე, ვიფიქრე ვნახავ რა ხდება ამ სირ ქალაქში მეთქი და დავსერჩე ევენთები. ჩემდა გასაოცრად პირველივე რაც ამოხტა სიაში, იყო რადიოჰედის კონცერტი – 8 მაისს. არც ვაციე, არც ვაცხელე და ეგრევე დავურეკე ბიძაჩემს, რომელიც კონტინენტის მეორე ბოლოში ცხოვრობს (კალიფორნიაში), კაროჩე რამე მიშველე ბილეთი მიყიდე მეთქი, ეს ჯგუფი ჩემთვის რაღაც სასწაულია და არიქა გადამარჩინე მეთქი. ამანაც კაიო, შენო დაიმსახურეო ჰოდაო გაგიჩითავ ბილეთებსო. კაროჩე ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო გამიჩითა – (პროსტა ის ტეხავს რომ ბექსთეიჯ საშვი გაიმაზა :( და ტომკას ვერ შევხვდი პირადად, არადა ტექსტი უკვე მომზადებული მქონდა რა უნდა მებაზარა: "I am your fan Mr. York, not because you are star or celebrity or smth like that. I am your fan, because you and your band are an artists and you people make this world a better place. – ჰა ხოა მამა ტექსტი? :) (თარგმანში: მე თქვენი დიდი ფანი ვარ მისტერ იორკ – ოღონდ იმიტომ კი არა რომ თქვენ ცნობლი ადამიანი ხართ, ვარსკვლავი და ა.შ. არამედ იმიტომ რომ თქვენ და თქვენი ჯგუფი ხელოვანები ხართ და თქვენ ამ სამყაროს უკეთეს ადგილად აქცევთ.).
ამ კონცერტის გამო ნიუ–იორკში გამგზავრება ზუსტად 2 კვირით გადავდე :) 8 მაისს კონცერტი იყო და 9–ში დილას მივფრინავდი ნიუ–იორკში. კაროჩე აწყობილი მქონდა ცხოვრება.
როგოც იქნა მომივიდა ბილეთები, ორი ბილეთი იყო და ამიტომ ვფირქობდი ვინ დამეპატიჟებინა, კაროჩე ბევრი რომ არ ვატრაკო, ბოლოს ჩემი კოლუმბიელი მეგობარი რაფაელი დავპატიჟე, რომელიც ფაქტიურად გამოსირდა როცა ბილეთი უფასოდ გადავეცი და სამჯერ გამიმეორა შეკითხვა: "დარწმუნებული ხარ რომ ფული არ გინდაო?" – ნუ 80$ მამენტ კაი მაყუთია (ასე ღირდა ბილეთი), მაგრამ ჩემი თავი წარმოვიდგინე მის ადგილზე, პახოდუ ვიფიქრე კოლუმბიელებში დივიდენდებს დავიწერთქო, ვსმისლე კოლუმბიაში მაინც ეცოდინებათ რომ ქართველები კაი ტიპები ვართ :)
ჰო რაც შეეხება კონცერტს – მივედი ადრე, ნუ ლაივზე პირველად ვიყავი და არ ვიცოდი რომ კონცერტამდე ე.წ. საფორთ გრუპები გამოდიოდნენ, რომლებმაც ფაქტიურად ტვინი მოხნეს საათნახევრის განმავლობაში, მერე დაახლოებით ნახევარი საათი მოუნდნენ აპარატურის დამონტაჟებას სანამ ჰედები გამოვიდოდნენ. აი რა მაგარ ადგილას ვიჯექი :)
ყველაზე მაგარი შეგრძნება იყო როცა ჩაქვრა შუქები, ეს იმის მანიშნებელი იყო რომ სცენაზე ტომკა და ბანდა გამოვიდოდნენ – ჰოდა აი ძააან მაგარი შეგრძნებაა როცა იცი, რომ ოცნების ასრულებამდე სულ რამდენიმე წამია დარჩენილი. სასწაული ენერგია მოდის, თან ყველაფერს ისიც ემატება რომ პირველი ლაივი იყო ეს ჩემთვის (ნუ თუ იუმორინას არ ჩავთვლით, სადაც ბებიაჩემი დამათრევდა ხოლმე ბავშვობაში).
გამოვიდა ბანდა და დაიწყო სიყვარული. ეს ეფექტები, არ ვიცი რა დავარქვა, აი ის ჯოხები რომაა ჩამოშვერილი, იქ მიდიოდა მაგარი ეფექტები, სასწაული რამე იყო. უკან კიდე დიდი ეკრანი იყო, სადაც ჯგუფის თითოეული წევრის მოქმედება ჩანდა. რამდენიმე მინი–კამერია იყო მიმართული მათზე, სხვა და სხვა კუთხეებიდან და რაკურსიდან. ეს თავისმხრივ ძალიან მაგარ ეფექტს აძლევდა კონცერტს, მოკლედ რაღაც სასწაული სანახაობა იყო.ყველაზე მაგარი იყო ფოტო აპარატი რომ დამიჯდა – იმიტომ რომ დავისვენე პროსტა რა :) ნუ მანამდე ვერ ვჩერდებოდი სულ ვიღებდი სურათებს და ნორმალურად ვერ ვუყურებდი კონცერტს, ჰოდა ძაან გამიხარდა რომ დაჯდა :) ჩავიდე ჯიბეში კამერა და დავიწე მეც სიმღერა და როკვა :D
ერთი მომეტი იყო ვიღაც სირიკო ამერიკელმა ნერვები მომიშალა, ეს ჩემისები მიჩვეულები არიან ამ კაი–კაი კონცერტებს (ნუ ატლანტაში როგორც მერე გავარკვიე ძაან მაგარი ჯგუფები ჩადიან ხოლმე), ჰოდა ნუ ტიპი ალბათ მეათეჯერ იყო ჰედების კონცერტზე და სირზე ეკიდა რა, დადის ეს ჩემისა აქეთ–იქით, ხან სიგარეტზე გავა, ხან პივაზე, ხან ბურგერზე. ერთხელაც გავიდა და რომ დაბრუნდა არ ჩამომიდგა წინ ტო!? უკან იყურებოდა და ვიღაცას ეძებდა, ჰოდა მეც უცებ სადამსჯელო ოპერაცია ჩავუტარე – ჩავუფურთხე პივაში.
ვაგრძელებ კონცერტზე.
ყოველთვის ჟრუანტელი მივლიდა ხოლმე სხვა და სხვა ლაივებს რომ ვუსმენდი და იქ პუბლიკის გუგუნი რომ ისმოდა, როცა ისინი ჯგუფთან ერთად მღეროდნენ. აი ესაა სასწაული შეგრძნება რა – ძაააან მაგარი ენერგია მოდის, შენი ხმა იკარგება დარბაზში, უერთდება ასეულობით სხვა ხმას, ამავე დროს ამ ასეულობით გაერთიანებული ხმის, რაღაც ნაწილი უკან გიპრუნდება ბრონქებში და გიღუტუნებს. კაროჩე სასწაული რამეა რა.
No comments:
Post a Comment