ვისერინე :)

კაროჩე დღეს ავდექი და რაზეც ვოცნებობდი ხოლმე თბილიში ყოფნისას ის გავაკეთე.
დილას ავდექი, ჩავიცვი, გავირჭე ჩემი აიფადი ყურებში და გავაჭერი კუნძულზე. ამოვედი ვესტსაიდში, 35 ქუჩაზე – მაგარი ხმაურიანი დღე იყო, ნუ მამენტ ყოველთვის ეგრეა იქა. ძააან ბევრი ხალხი მოძრაობდა და ფაქტიურად უნდა ირბინო ქუჩაში, რომ ვინმე უკნიდან არ დაგეჯახოს – ძაან სწრაფი ტემპია. კაროჩე ბოლომდე ავუწიე მუსიკას და დავაწექი, ისე უმიზნოდ და დანიშნულების ადგილის გარეშე ვიბოდიალე კაი ორი საათი ვესთ საიდიდან – ისთსაიდში, მერე უკან და მერე ისევ ისთსაიდში. ბრაინტ პარკშიც შევიარე – ყველაზე მაგარი პარკია ნიუ–იორკში ჩემი ჰაზრით. რაღაც ძაან მყუდროა თითქოს და თან ცოცხალი, თან ძაან მაგარი ხედი იშლება – ნუ ხედი რა, ოთხივე მხირდან შემოფარგლულია ნიუ–იორკული არქიტექტურის საუკეთესო ნიმუშებით :) 20–იანი წლების არქიტექტურა + უფრო ახალი და მოკლედ ძაან მაგარია. ჰო ნუ მანჰეტენზე ტურისტების დიდი ნაკადია ყოველთვის და ტვინი მეტყვნება ხოლმე, მაგრამ მაინც კაი იყო. გარეშე ხმაური ვაბშე დავახშე მუსიკის სასუალებით და ძაან ამაღლებულ განწყობაზე ვიარე ასე წრეზე – რასაც ქვია Enjoyed the moment. აი ეგ იყო რა :)
კაროჩე ძაან მაგარი ვეშია. ჰო ნუ თაიმ სქვერზე მომიწია სამჯერ გავლა :) პროსტა ეგ ადგილი რაღაც სასწაულია რა, აი მანდ რომ გაივლი ეგრევე მიხვდები, რომ ეს ქალაქი არაა, ესაა ცოცხალი ორგანიზმი.

მინდა ბევრი რამის დაწერა, მაგრამ...

ბევრი რამის დაწერა მინდა, ძალიან ბევრის. ამ ბოლო დღეებში ემოციურად ძალიან დატვირთული ვიყავი და გადმონთხევა მინდა, მაგრამ მაინც ვერ ვშვები. რაღაც ინტიმურია მაინც ეს ყველაფერი და გადმოლაგება მიჭირს. გინება, წუწუნი, ოცნება ყველაფერი მინდა დავწერო, მაგრამ ვერა :(

პიცის შეხარბება

ბევრი წუწუნებს თავის ბლოგზე, თბილისში უგემური პიცა კეთდებაო. ჰოდა ძაან ცუდი მერე :)) აი ნიუ–იორკში მაგარი პიცა ცხვება. ნუ NY პიცა ვაბშე სხვა ფენომენია და ამერიკაში სხვაგან არ აკეთებენ ამისთანას. თხელი ცომი, დიდი ნაჭრები, ბევრი ყველი – ჰოდა ძაან მაგარი ვეშია :) მე პირადად რეგულარი და ჩიკენ პიცა მევასება.

ჰოდა აგერ იმ დღეს, გივიას შევხდი – ეგ ბიჭი ვაბშე დებილია, 2 საათით ჩამოვიდა პენსილავნიიდან, პიცა ვჭამეთ და წავიდა ისევ უკან. შევედით ჰერალდ სკვერის წინ რაღაც პიცერიაში და ვითოხლავეთ, ვიჭორავეთ და დავიშალეთ.

ჩერითი – ესენი კიდე მეუბნებიან გაგოიმებენო

კაროჩე ვინმე რომ ფულს მთხოვს ხოლმე, რაღაცის დასახმარებლად უარს ვერ ვეუბნები :)
აი მაგალითად ქუჩაში დგანან ზანგები, წინ უდევს ბოჩკა და გაჰკივის ბოლო ხმაზე, დაეხმარეთ წერა–კითხის უცოდინარე ბავშვებს. მე რომ ჩავუვლი, მაინც და მაინც მე მაჩერებს დამეუბნება: "ღმერთმა დაგლოცოს სერ! დაეხმარე ბავშვებს!" მა დროს მთელი ქუჩა მე მიყურებს და იძულებული ვარ მივცე ფული :) ფაქტიურად ძარცვაა.

ამასწინებზე, ლაბში ვზივარ, შემოდის ვიღაც ზანგი ნაშა და მოყვებე ერთი თეთრი ნაშა. მოდიან და კაროჩეო გერლ–სკაუტების სასტავიდან ვართო, ჰოდაო შოკოლადებს ვყიდითო, ძალიან გთხოვთ იყიდეო. ნუ მეც ვიყიდე – ოღონდ ნუ მერე მოგიტანთო რა, იქითა ორშაბათსო, მომცეს შოკოლადის კატალოგი და ამოვარჩიე – ნუშიანი შოკოლადები. გადავიცადე 9$ და გავუშვი. აი როგორც თქვენ არ გინახავთ ის შოკოლადი ისე არ მინახავს მეც :D

ჰო ნუ მეტროში, რომ დადიან და რეჩებს არტყავენ მსოფლიოს გადარჩენაზე ეგეც მაგარი პონტია. მანდაც გავაგდე ერთი–ორი დოლარი.

გუშინ მივდიოდი მანჰეტენზე და შემოვიდა ჩემს ვაგონში მასტი და არისგებს აი ამ კარტაჩკებს:
უკანა მახარე:

ჰოდა მეც ვიყიდე.

ყველა მეუბნება რომ გოიმი ხარო. მარა რავი აბა...
ჰო მერე გამახსენდა რომ საქართელოში არც თუ ისე ხშირად ვეხმარებოდი მათხოვრებს, მარა მათხოვრობას აქვს ეროვნება? თანაც საქართველოში მეთვითონ ვიყავი ლამის მათხოვარ, სიგარეტის ფული არ მქონდა ხოლმე :D

აი ასე.

ფიქრები საქართველოზე

რაც არ უნდა იყოს და მიანც მიყვარს ეგ უბედური. ასე ძალიან რომ მიყვარდა აქ რომ ჩამოვედი მერე გავაცნობიერე. ახლა საქართველოს სიყვარულში, არ ვგულისხმობ აეროპორტიდან გამოსულები, თურქების დაგებულ ასფალტს რომ ჩაეკონებიან და საქართველოს მიწა რომ გონიათ. ან კიდევ ყანწები და ზოგადად ასეთი ზესირული კლიშეები.

საქართველო და მისი სიყვარული ჩემითვის არის: ჩემი ოჯახი (მშობლები, ძმები, ბიძები, ბიძაშვილები, ბებიები, ბაბუები), ჩემი ძმაკაცები (ლაჟვარდა, ენდრიუ დებილი :), ტატო, ბექა და ა.შ.), ჩემი სოფელი – ყველაზე მაგარი სოფელი მთელს ჰერეთში (ღამის ბირჟები, ქორწილში ჩხუბები, ჯოკრის თამაში, ყოველ მეორე–მესამე დღეს ქეიფი და ა.შ. ჰო და ვეფხო – ფენომენალური პიროვნება), მოკლედ საქართველო ჩემთვის ისაა რასაც ერქვა ჩემი ცხოვრება და გარემო. ნუ თავისთავად იქ პატრიოტიზმიც და გაბრწყინებული ივერიის იდეაც ფიგურირებს შიგა და შიგ, მაგრამ საერთო ჯამში ასეა.

აქ სანამ ჩამოვიდოდი გამოღწევაზე ვიყავი მაქედან, მერე რო ჩამოვედი, პირველ პერიოდში, სულ არ ვფიქრობდი მანდ ჩამოსვლაზე. სადღაც ექვსი თვის მერე ძალიან მომეძალა ნოსტალგია, თან ომი დაემთხვა მაგ დროს და კინაღამ დეპრესია ავიკიდე, მაგრამ დავძლიე ეგეც. ახლა კი, ამ ეტაპზე, ბოლო 2 თვეა სულ იმას ვფიქრობ, რომ როცა სწავლას დავიწყებ მერე ჩამოვალ და მანდ რაღაცას გავაკეთებ – უფრო მეტად იდეალისტი გავხდი აქ და თან პატრიოტული გრძნობებიც მერევა :) ერთი ჩინელი იყო ჩემთან ერთად ატლანტაში, ერთხელ მკითხა: "სწავლას რომ მორჩებიო, არ აპირებ დაბრუნებასო?" მაშინ ვუპასუხე არა მეთქი. ძალიან გაუკვირდა, მეო უნდა დავბრუნდეო და ჩემს ქვეყანას ვემსახუროო. მაშინ კომუნისტურ პროპაგანდას დავაბრალე ეგ ამბავი, ახლა მეც მაგ ჭკუაზე ვარ.

თუმცა ხშირად ვფიქრობ, როცა აქაც "ავიწყობ" ცხოვრებას, მერე თუ ვიფიქრებ მაგაზე? ცხოვრების აწყობაში ვგულისხმობ – სამსახურს ჩემი მომავალი პროფესიით, მეგობრებს და ა.შ. ჰოდა მიჭირს ამაზე ფიქრი, რაღაც ისეთი პონტია, თითქოს ძველ ცხოვრებას თმობ – ყველაფერს რასაც შენთვის ღირებულება ქონდა და იწყებ ახალს – ახალი ღირებულებებით.
ძნელია.

ისე აქაურო სოციუმში ჯერ ვერ მოვახერხე ინტეგრაცია, ნუ ეს იმის ბრალია, რომ ხალხთან ურთიერთობა არ მიწევს ხშირად. ნუ მე არ მევასება, ბარებში და კლუბებში სიარული, სწავლითაც ეს ბოლო პერიოდი ისეთ ადგილას ვსწავლობდი რომ ნაკლებად იყო შესაძლებელი იქ ხალხთან ურთიერთობა, ძირითადად Lab working–ი იყო. ჰოდა აი იანვრიდან ვიწყებ კოლეჯში სიარულს და მერე ვნახოთ. გავა ერთი ორი წელი და საინტერესოა მერეც თუ ამ ჭკუაზე ვიქნები.

ხანდახან ვფიქრობ რომ ძალიან მოკლეა ეს ცხოვრება იმისათვის, რომ ყველაფერი გამოცადო და ნახო. ვერ გაექცევი შენს ცხოვრებას და რაღაც პასუხისმგებლობებს. ერთხელ ოცნებაში წავედი, ნათლიაჩემმა მომიყვა ერთი კუნძულის შესახებ კარიბის ზღვაში. ჰოდა ვიფიქრე დავადებ თავს და წავალ იქ, ერთ სათევზაო ნავს ვიყიდი და ერთ პატარა კოტეჯსმეთქი, სულ რაღაც 1000$ ჯდება ეს სიამოვნება. ვიქნები იქ ერთი–ორი წელი და მერე კიდე რამეს ვიზავ მეთქი, მარა მერე გამახსენდა – ოჯახი, მეგობრები და ა.შ. და გამოიტყდა ყველაფრის დაკიდება. ჩემს თავს ყოველთვის ვახასიათებ როგორც ძლიერ პიროვენბას, ჰოდა ძლიერ პიროვნებას უნდა შეეძლოს ალბათ ალტრუისტული და არაეგოისტური გადაწვეტილებების მიღება, ზოგად კეთილდღეობას შესწიროს თავისი პირადი ინტერესები.

კარგი იქნებოდა ადამიანები 300–400 წელს რომ ცოცხლობდნენ. ყველა თუ არა მე და ის ხალხი მაინც, ვინც მიყვარს...

ნაძვის ხე დავდგით, X-mas დვიჟენიები მიდის :)

ჰოდა ჩემი პირველი ამერიკული ნაძვისხეც გაიჩითა :) დღეს დილას ვიყიდეთ 8 ფუტიანი, 65$ მივეცით და დავდგით. ყუთები რომ გავხსენი სათამაშოების მუცელში პეპლები გაეძრნენ :D (butterflies in the stomach :D ) ძაან ლამაზი და საკაიფო ვეშები გაეძრო. – კაროჩე ეგეთ რამეებს რომ ვხედავ ხოლმე, ვეჩნად ჩემი ბავშვობა მახსენდება :) უშუქობა, უგაზობა, უწყლობა, ძალიან ცოტა და ძველი სათამაოები (ვის ქონდა მაშინ მაგის ყიდვის ან საშუალება ან დრო >.< ). ჰოდა ავიღე ეს სათამაშეობი და "დავხუნძლე" ნაძვისხე, ბოლოს რომ შემვედე მაგარი *ლეობა გამოვიდა მამენტ, ნუ ძააან მიყრილი ქონდა ყველაფერი :) არადა ამერიკული ნაძვისხეები სხვანაირად ირთვება მამენტ, მე ისინი მევასება მარტო წითელი სათამაშოები რომ კიდია, მაგრამ მაინც მივაყარე ყველაფერი. (მერე სურათს დავდებ :D

ჰო გუშინ პირველი თოვლი იყო ნიუ–იოკრში :) თან ისე მოვიდა შეუჩნევლად, სანამ კინოს ვუყრე, სადღაც საათნახევარი ანუ მანამდე დადო უკვე. დილას უკვე ატალახებული იყო, მარა მაინც გაასწორა.

ჰო ქალაქიც მორთულია, ნუ ეგ ჯერ კიდევს ჰელოვინის მერე მორთეს. ერთი კვირის წინ კიდე მაგარი პონტი გავაძრე, ქუჩებში გამოკიდებულ რადიოებში (აი სუსურუკუს დროს მუშტაიდში რომ ეკიდა, ეგეთები), ჰოდა მიდის შიგ საახალწლო–საშობაო სიმღერები.

მე კიდე ეს ორი დღეა Alvin and the Chipmunks-ზე ჩავიციკლე :D ჰოდა მაგის საუნდრეკს ვარიალებ :)

აჰა ვისაც უნდა გადმოწეროს :) http://rapidshare.com/files/90932254/Alvin_And_The_Chipmunks.Ena.rar (Password: www.fusik.ru).

გიჟები მეტროში

კაროჩე ყველა გიჟი და გადარეული ხო მე უნდა გადამეყაროს, თან მეტროში.

ნუ ჯერ იყო და ამ მექსიკელებმა მომიტ*ნეს ტვინი, მაინც და მაინც ჩემს ვაგონში შემოდიოდნენ ყველთვის და იქ მათხოვრობდნენ... მუსიკის თანხლებით. თან აია აიაიაიაიაააააა რო ჩაახვევს, ვერც ყურებში გარჭობილი iPod–ი ფარავს.

ერთხელ კიდე, ზაფხულში, ვზივარ ჩემთვის "E თრეინში," მივდივარ მანჰეტენზე – "ქოლდფლეის" კონცერტზე, უცებ ვიღაც სამი ზანგი გოგო დგება და იწყებენ რაღაც R&B სტილის სიმღერას და აეეეეე, მიდის თუხ–თუხი. მე თავისთავად ცხადია ძააან მეკიდა ეგ ამბავი მარა ნუ, ბლიად... რაღა მაინც და მაინც ჩემს ვაგონში?

ჰოდა აი დღესაც, სადღაც 2 საათის წინ, ისევ "E თრეინში," ჭკუაზე არ ვარ, გარჭობილი მაქვს "ნაუშნიკები" – ბოლო ხმაზე მაქვს ჩართული "Infected Mushroom" და კაროჩე ცხოვრება მიხარია რა. ამ დროს ვიღაც მქაჩავს კურტკაზე – ნუ ეს ძაან მოულოდნელი პონტია რა, იმიტომ რომ ეგეთი რაღაც მიუღებელია აქ (ნუ ყველგან მგონი, ხზ), ჰოდა ვხედავ ვიღაც ზანგი თინეიჯერი მეპატიჟება გვერდით – აი აქ დადექიო რა და გამამწესა ვაგონის კარებთან, კუთხეში. ჩართო მაგინიტოფონი და თავის პარტნიორთან ერთად შეუბერა ცეკვა. ნუ მე ისევ მეკიდა, რა საკვირველია, მაგრამ საკაიფო საყურებელიც იყო მამენტ – რაღაც სირული ტრიუკები გააკეთეს და ჩემი გაჩერებაც მოვიდა.


ჰო უი, ერთი გამახსენდა კიდე – ვზივარ ავტობუსში რა, ზაფხულია. ამოდის გძეტა 40 წლამდე მამაკაცი, რომელსაც აცვია შემოტკეცილი მაიკა და შორტები – სპაიდერმენის :D აი ლურჯ და წითელ ფერებში – ზედ ობობის ქსელები რომ ახატია ეგეთი რა. სამართლიანობა მოითხოვს რომ აღინიშნოს, რომ აღნიშნული მამაკაცი ძააან შეწუხებული იყო თავისი სამოსის გამო :D მამენტ ვინ იცის – იქნება საყვარელთან შეუსწრეს და პირველი რაც მოხვდა ხელში ის ჩაიცვა :D

Karate Here, Karate there, Karate everywhere

კაროჩე პონტია ამ ქალაქში, რომ კარატეს წრეების და სკოლების სიმრავლე არ მოგხვდეს თვალში. ყველა ქუჩაზე, ყველა ბლოკში, კაკ მინიმუმ ერთი კარატის კლუბია. სადაც ძირითადად იყვანენ ბავშვებს. სადაც ასწავლიან დავდაცვას, ხელჩართულ ბრძოლას როგორც ხელოვნებას, გუნდურობას, მეგობრობას, დისციპლინას და ა.შ.

თუმცა ყველაზე მთავარი მშობლებისათვის არის უსაფრთხოება, ანუ ის რომ ბავშმა შესძლოს თავისდაცვა საჭირო მომენტში, ვთქვათ იგივე ძალადობისგან სკოლაში ან სათამაშო მოედანზე (ეზოში), სადა ე.წ. Bullies მრავლად არიან (ჩვენებურად ყოჩები და ძველი ბიჭები :) ), ძალადობა სკოლის ასაკში საკმაოდ ხშირია და ძალიან ბევრი ბავშვი ხდება ამის მსხვერპლი. ეს ნაწილობრივ სხვა და სხვა კულტურების აღრევამაც გამოიწვია, ზოგჯერ კი უბრალოდ ნორმალური მოვლენაა რომელიც ყველა მოზარდის ცხოვრებაშია. მაგალითად როცა ტელევიზიით კარატის რეკლამები მიდის, იქ ძირითადი აქცენტი იმაზეა როგორ ეშინიათ Bully–ებს მათი ვინც კარატეზე დადის. საბავშვო და თინეიჯერულ სერიალებსა თი ფილმებში ხშირადაა ამის პროპაგანდა.
ეს სპორტი ასევე კარგი გამოსავალია იმ ბავშვებისთვის რომლებიც პროფესიონალ სპორტსმენობაზე არ ოცნებობენ, მაგრამ უნდა რომ იყვნენ ძლიერები, ჯანმრთელები და ა.შ.

საქართველოშიც კარგი იქნებოდა რომ ბავშვებს ევლოთ, არა მარტო კარატეზე, არამედ ზოგადად სპორტზე. ისე მე მახსოვს სადღაც 10 წლის ვიყავი და 53–ე სკოლაში იყო კარატის წრე და იქ დავდიოდით მე და ჩემი ერთი ბავშვობის მეგობარი. იაპონურად თვლაც გვასწავლეს, "ატჟიმანიების" დროს ასე დაითვალეთო :) ასე იყო რაც მახსოვს: იჩ, ნი, სან, ჩი (თუ სი) და მერე ხზ. :) მახსოვს რომ დარბაზში ციოდა, ისევე როგორც ყველა სახლში საქართველოში. მერე ისიც მახსოვს რომ ვიღაც მხედრიონელებმა ჩვენი სენსეი გაძუყნეს (ჩვენ თვალწინ) იმის გამო, რომ მან ერთ–ერთის შვილი დასაჯა.

მაშასადამე კარატე გადაარჩენს საქართველოს.