კაროჩე პონტია ამ ქალაქში, რომ კარატეს წრეების და სკოლების სიმრავლე არ მოგხვდეს თვალში. ყველა ქუჩაზე, ყველა ბლოკში, კაკ მინიმუმ ერთი კარატის კლუბია. სადაც ძირითადად იყვანენ ბავშვებს. სადაც ასწავლიან დავდაცვას, ხელჩართულ ბრძოლას როგორც ხელოვნებას, გუნდურობას, მეგობრობას, დისციპლინას და ა.შ.
თუმცა ყველაზე მთავარი მშობლებისათვის არის უსაფრთხოება, ანუ ის რომ ბავშმა შესძლოს თავისდაცვა საჭირო მომენტში, ვთქვათ იგივე ძალადობისგან სკოლაში ან სათამაშო მოედანზე (ეზოში), სადა ე.წ. Bullies მრავლად არიან (ჩვენებურად ყოჩები და ძველი ბიჭები :) ), ძალადობა სკოლის ასაკში საკმაოდ ხშირია და ძალიან ბევრი ბავშვი ხდება ამის მსხვერპლი. ეს ნაწილობრივ სხვა და სხვა კულტურების აღრევამაც გამოიწვია, ზოგჯერ კი უბრალოდ ნორმალური მოვლენაა რომელიც ყველა მოზარდის ცხოვრებაშია. მაგალითად როცა ტელევიზიით კარატის რეკლამები მიდის, იქ ძირითადი აქცენტი იმაზეა როგორ ეშინიათ Bully–ებს მათი ვინც კარატეზე დადის. საბავშვო და თინეიჯერულ სერიალებსა თი ფილმებში ხშირადაა ამის პროპაგანდა.
ეს სპორტი ასევე კარგი გამოსავალია იმ ბავშვებისთვის რომლებიც პროფესიონალ სპორტსმენობაზე არ ოცნებობენ, მაგრამ უნდა რომ იყვნენ ძლიერები, ჯანმრთელები და ა.შ.
საქართველოშიც კარგი იქნებოდა რომ ბავშვებს ევლოთ, არა მარტო კარატეზე, არამედ ზოგადად სპორტზე. ისე მე მახსოვს სადღაც 10 წლის ვიყავი და 53–ე სკოლაში იყო კარატის წრე და იქ დავდიოდით მე და ჩემი ერთი ბავშვობის მეგობარი. იაპონურად თვლაც გვასწავლეს, "ატჟიმანიების" დროს ასე დაითვალეთო :) ასე იყო რაც მახსოვს: იჩ, ნი, სან, ჩი (თუ სი) და მერე ხზ. :) მახსოვს რომ დარბაზში ციოდა, ისევე როგორც ყველა სახლში საქართველოში. მერე ისიც მახსოვს რომ ვიღაც მხედრიონელებმა ჩვენი სენსეი გაძუყნეს (ჩვენ თვალწინ) იმის გამო, რომ მან ერთ–ერთის შვილი დასაჯა.
მაშასადამე კარატე გადაარჩენს საქართველოს.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment